çalışan annenin zor zamanları
Çalışıyor olmamın birgün beni çok üzeceği aklımdan ile geçmezdi , bu üzüntü farklı ... çalışırken binbir türlü sıkıntı ve stresle karşılaşıyoruz üzülüyoruz sıkılıyoruz hatta bazen oturup ağlıyoruz ama bu bir şekilde geçip gidiyor... Burağımız doğduktan sonra o 2,5 aylıkken işe başlamak zorunda kaldım doğru dürüst emziremedim ve onun o küçük ellerini tutup saatlerce zaman geçirip onu uyurken doyasıya seyredemedim,büyüdüğünü hep yanında olarak izleyemedim her akşam eve gittiğimde annemin anlattıklarını dinledim oğlumla hasret giderirken ...o büyüdü daha da zorlaştı ayrılmak , sabahları uyanmasın beni görmesin (görünce kucağımdan inmiyor gideceğimi bilip ağlıyor ) diye sessizce evden çıkıyorum,evden çıkmadan defalarca bakıyorum ona yatağında dokunuyorum ona sessizce , ayrılmak istemiyorum hiç ama işe yetişmek zorunda olmam beni frenliyor kalamıyorum yanında çok ...son zamanlarda daha çok üzüyor beni çalışmak , akşam eve gittiğimde kucağıma geliyor oğlum kaç kere öpüyorum kokluyorum bilmiy